Ik heb Achim een paar maanden na de val van de muur leren kennen, tijdens een uitwisselingsbezoek. Medewerkers en eigenaren van een voormalig Oost-Duits staatslandbouwbedrijf (LPG), waren op bezoek in Nederland (Veel landbouwbedrijven in het voormalig Oostblok zijn overgenomen door personeelsleden. Gezamenlijk richtten zij een coöperatie op, waarbinnen het bedrijf gecontinueerd werd). Via een leverancier werden contacten gelegd om bedrijven in Nederland te bezoeken. Ook mij werd gevraagd of een groep langs kon komen om te kijken hoe de bedrijfsvoering op een Nederlands bedrijf er uit zag. Tijdens de rondleiding waagde ik het toch maar eens of ik te weten kon komen hoe het deze mensen al die tijd achter het ijzeren gordijn was vergaan. Ik trof het met Achim: hij was altijd een tegenstander geweest van het systeem en stak dat niet onder stoelen of banken.

Breedvoerig spraken we over zijn tijd onder het communisme, maar ook hij wilde als nieuwe westerling wel eens weten hoe wij er nu over dachten en wat hem te wachten stond in de nieuwe tijd. Voor de duidelijkheid: Achim was door hard werken in het bedrijf opgeklommen tot bedrijfsleider koeienverzorging. Echter, lid van de communistische partij was hij nooit geweest. Hij kreeg daardoor ook niet de privileges die de partijleden wel hadden, zoals goede opleidingen voor zijn kinderen en voorrang bij het kopen van een auto. Achims kinderen waren vanuit praktische overwegingen zelf wel lid geworden van de partij. Zodoende konden ze toch de opleidingen volgen die ze graag wilden. Achim had er echter wel moeite mee dat zijn kinderen - vanwege materialistische achtergronden - hun principes over boord zetten. Aan het eind van het gesprek maakten we de afspraak, dat ik ook bij hun op het bedrijf zou komen kijken.

In december het jaar daarop was het dan zover. Onze tocht ging via Hamburg naar Neu Brandenburg waar we een melkveebedrijf bezochten en daarna overnachten in de stad Neu Brandenburg zelf. Indrukwekkend marcheerden de Russische soldaten door de (op dat moment zaten er nog bijna 400.000 Russische soldaten in Oost-Duitsland). De dag daarop vertrokken we richting Golssen, waar we rond een uur of 3 in de middag aankwamen. Nadat - na enig zoeken - het woonhuis van de familie Auert was gevonden onthaalde Achim ons enthousiast. Er was net een varken geslacht en hij vroeg of we eerst mee gingen kijken. Ik dacht een slager aan te treffen met een varken aan een ladder. Niets was minder waar; het slachten was al klaar en de boel was netjes opgeruimd. De kelder was ingericht als feestzaal en we werden hartelijk uitgenodigd om deel te nemen aan het feest. Hier hadden we niet op gerekend. Achim was onvermurwbaar, dus moesten we meedoen. De ene bezoeker na de andere kwam binnen: familie kennissen, buren collega’s en noem maar op. Allerlei gerechten werden binnengebracht.

Terwijl de klok richting tienen liep, informeerde ik Achim naar de werkelijke reden van ons bezoek. Hij twijfelde geen moment en zei dat hij zijn Oost-Duitse Mercedes (Trabant) voor zou rijden. We reden achter hem aan en kwamen uit bij een enorm complex van stallen en opslagschuren. Achim toonde ons zijn bedrijf met veel enthousiasme. Hij vertelde, dat er - na de val van de muur - een nieuwe Achim was geboren. Zelf nadenken en ondernemen over hoe het bedrijf te runnen, was ineens mogelijk. We kregen een interessante rondleiding. Er werd nog volop gewerkt in het nachtelijke uur. Vanwege de schaalgrote werden er ploegendiensten gedraaid. Op het bedrijf in Golssen werden 1600 koeien gemolken, 1300 stuks jongvee gehouden en 1300 stieren gemest. Daarnaast was er 1500 hectare gras en maïs en 3500 hectare akkerbouw.

Onlangs werd in Berlijn het 20-jarig jubileum van de val van de muur groots gevierd. Een aantal oud-regeringsleiders, die destijds daarbij waren betrokken, waren aanwezig. Ik vroeg me af hoe het de mensen was vergaan, die daarin op kleinere schaal hun aandeel hadden. Even googelen… Achim is net 71 geworden lees ik op internet. Ik heb na dat bewuste bezoek geen contact meer met hem gehad. Misschien moet ik hem maar eens bellen en vragen hoe het hem de afgelopen twintig jaar is vergaan.